यः पलायते स जीवति ।
यः पलायते स जीवति ।
एकदा ठगराज त्याच्या मुलासह जात असताना त्याला एक हिरवागार उसाचा फड दिसला. ऊन, पाणी योग्य खत मिळून ते पुंड्या ऊस चांगलेच उंच झाले होते. मनगटाएवढे जाडजूड होते. ठगराजच्या तोंडाला पणी सुटलं. जवळपास कोणी रखवालदार न दिसल्याने त्याने आपल्या 13-14 वर्षाच्या आपल्या मुलाला ऊसाच्या फडात शिरून ऊस तोडून आणायला सांगितले. मुलगा ऊसाच्या फडात शिरतो न शिरतो तोच मोठा सोटा घेऊन तो माळी/ शेतकरी तिथे आला. शेतकरी येताना पाहून त्याने शेताकडे तोंड करून आपण काही मंत्र म्हणत असल्याच्या आविर्भावात मुलाला उद्देशून खालील ओळी म्हणायला सुरवात केली.
दश तुला, दश मला । दश घरच्या कामिनीला।
पंच पंच पिंडुका । शेंडे बुडखे रेडुका ।
कृषक घेऊन ये दंडुका । सवे श्वान दांडगा ।
उत्तरेकडिल खिंडुका । यः पलायते स जीवति ।।
म्हणजेच ‘‘दहा ऊस तुला, दहा ऊस मला, दहा घरच्या गृहिणीला म्हणजे आईला, घरातल्या बाकीच्या प्रत्येकासाठी पाच पाच उस तोड. शेतकरी हातात मोटा सोटा घेऊन येत आहे, त्याच्या जवळ भलं दांडगं कुत्रही आहे. तरी उत्तरेकडील वाटेनी तू पळुन जा.’’ उसाच्या फडात शिरलेल्या त्याच्या मुलाने ते ऐकले. तो सावध झाला. बापाचा इशाराही त्याला कळला. सांगितल्याप्रमाणे मलगा पळून गेला. शेतकरी ठगराज जवळ येऊन म्हणाला, पंडितबुवा, तुम्ही काय म्हणत आहात? माझ्या शेतावर काही मंत्र घालून ते जळून जाईल, खराब होईल असे करू नका. ठगराजही मोठ्या पंडिताचे सोंग घेऊन म्हणाला, अज्ञानी बालका, मी तुझ्या शेतावर पुण्यमंत्र टाकत आहे. त्यामुळे तुझे पीक दामदुप्पट येईल. ते ऐकल्यावर शेतकर्‍याने स्वतः भरपूर ऊस तोडून एक मोळी बनवुन ठगराजला देऊ केली आणि ठगराज त्याला आशीर्वाद देऊन दामदुप्पट कमाई केल्याने खूष होऊन घरी गेला.
-----------------------------
Comments
Post a Comment