शेकरू शिंगरूसाठी गोष्टी

  भोजराजा ची अंतिम इच्छा आणि कालीदास भोजराजाला कवि कालिदास अत्यंत प्रिय होता . तो जे जे काय लिहीत असे ते ते भोजराजा   लगेचच वाचत असे . एकदा   भोजराजाच्या मनात आलं , मी मरण पावलो तर कालिदास माझ्यावर जे काव्य करेल ; ते मला कसं वाचता येईल ? त्यामुळे त्याने कालिदासाला सांगितलं , `` कालिदा सा, माझी एक शेवटची इच्छा तू पुरव . तू माझ्यावर सुरेखसा मृत्युलेख लिही .   मी मरण पावल्यावर माझ्यावर लिहीलेला जो मृत्युलेख मला वाचता येणार नाही . तो मला आत्ता वाचायला मिळून मी प्रसन्न होईन .’’   भोजराजावर कालिदासाचं अत्यंत निरालस प्रेम होतं . त्यामुळेच राजाचे बोलणे कालिदासाला पटले तर नाहीच पण अतिशय जिह्वारी लागले . हा कसला भलता हट्ट !   कालिदास काहीतरी करून टाळाटाळ करत राहिला ; पण राजाच्या डोक्यातील ते वेड काही केल्या उतरेना . शेवटी कालिदास भोजराजाला सोडून   धारा नगरीचा त्याग करून दूर दूर निघून गेला . आता मात्र कालिदासाविना भोजाला पळभर सुद्धा चैन पडेना . भोजाच्या गुप्तहेरांनी कालिदासाचा ठावठिकाणा शोधून काढला होता . भोजराजा आपली राजवस्त्र उतरवून   बैराग्यासारखी ...

बाणासिंग ज्याच्या पराक्रमाची गाथा ऐकून भल्या भल्या वीरांनीही आश्चर्यांनी तोंडात बोटं घालावीत,ज्याची क्षात्रवृत्ती पाहून विजयश्रीनेही वरमाला घेऊन अधीरतेनी ऊभं रहावं, पराक्रमाच्या शोधात फिरणा र्‍ या शाहीरांच्या उदास झालेल्या लेखण्यांनाही ज्याच्या पराक्रमामुळे नवसंजीवनी मिळावी, ज्या कालभैरवाच्या शौर्यापुढे मरणानीही ओशाळं व्हाव, ज्याची कीर्ति-गाथा ऐकून सामान्यांच्या धमन्यांमधून ही रक्त सळसळायला लागावं, भारताला लाभलेल्या ज्या अमोघ ‘बाणा’पुढे सर्वशस्त्रांस्त्रांची तोंड लाजेनी काळवंडुन जावीत, ज्या झंजावाती तुफानापुढे हिमवादळांनीही मान तुकवावी, आणि ज्या निश्चयाच्या महामेरूसमोर सर्वांनी नतमस्तक व्हावं, अशा या बाणासिंगची कहाणीही तितकीच अद्भुत आणि रोमहर्षक आहे. जगातील सर्वात ऊंच युद्धभूमी - -सियाचन ग्लेशिअरशी बाणासिंगचं नाव कायमचं जोडलं गेलं आहे. सियाचनची कहाणी बाणाशिवाय अपूर्णच राहून जाते. आहे तरी कोण हा बाणासिंग? 26 जानेवारीला दरवर्षी दिल्लीला होणाऱया प्रजासत्ताक दिनाच्या संचलनामधे, युद्धामधे गाजविलेल्या अतुलनीय पराक्रमासाठी मिळणारा परमोच्च पुरस्कार- -‘परमवीरचक्र’ छातीवर मिरवीत सैन्याच्...

  लॅमडॉन - आज ‘ले ’ च्या ‘लॅमडॉन’ शाळेत सायन्स टिचर म्हणून शिकवायचा माझा शेवटचा दिवस !‘ह्यांची’ बदली झाली आणि मलाही शाळा सोडून परत जाणं भाग होतं. मुलांच्या आठवणींनी भरलेला दोन वर्षांचा काळं मी मनाच्या पुस्तकात मोरपिसासारखा कायमचा जपून ठेवणार होते. परत निवांत वेळी, एकांतात, गतकाळाच्या ह्या सुंदर पिसाचा आठवणींचा देठ धरून मी पुन्हा पुन्हा माझ्या मनाच्या पानांमधून ओढत हे गतकाळाचं पिस फुलवणार होते. माझ्या मनात परत ते जिवंत करणार होते. आठवणींच्या मोरपिसाचे प्रत्येक धागे वेगवेगळे होऊन फुलून येणार होते. लहानपणी आम्ही म्हणायचो पिस जिवंत झालं! तसे सगळे अनुभव जिवंत होणार होते. मोरपिसाला असलेल्या डोळ्यामधून मी इतरांना न दिसणारा‘ले’चा भूतकाळ बघणार होते. कृष्णानी मुकुटात जपलेलं मोरपिस, गोकुळाच्या अशाच रंगीत मखमली आठवणी त्याला सतत सोबत करत असतील का? घरापासून शाळा एक दिड किलोमिटर तरी दूर होती. खर्दुंगलाच्या पायथ्याशी. खर्दुंगला ही भारतातील सर्वात ऊंच,भारदस्त खिंड! जगातल्या सर्वात ऊंच खिंडांपैकी एक. रोज मागेपुढे लाल गुलाबी गालांच्या ताटव्यातून चालत शाळेपर्यंतचा चढ कसा संपून जायचा ते कळायचच नाही...